Wedstrijden & toernooien

Op zaterdag 1 september 2018 is weer het befaamde Wombats familietoernooi, ook wel de EO-familiedag! Wombats mobiliseren hun vrienden, groupies van hun partners, buren, kinderen en geloofsgenoten en vormen dat blijmoedige dreamteam waarmee ze opnemen tegen de teams van mede-Wombats!

Vanaf 12:00 uur is iedereen welkom op ons sportpark Weltevreden in De Bilt om zich in te schrijven en het inschrijfgeld te betalen. Wij verzorgen geen lunch, maar wel koffie, thee en lekkers. De kantine is de gehele dag geopend voor versnaperingen, en ook de organisatie trakteert op een versnapering.

Om 12:15 uur zal er voor de beginners een korte softbal-clinic worden gegeven met wat simpele oefeningen, vooral om wat bal- en knuppel gevoel te krijgen. De wedstrijden starten om 13:00 uur. Het wedstrijdschema wordt op de dag zelf bekend gemaakt, maar we weten al dat de finalewedstrijd om 17.30 uur wordt gespeeld. Aansluitend vinden de prijsuitreiking en een BBQ plaats.

Deelname aan de dit festijn kost € 10,- per persoon. Deelname aan alleen het dagprogramma kost € 5,-; deelname aan alleen de BBQ kost € 10,-.

Wij hebben een pinautomaat in de kantine, maar voor deelname graag gepast geld meenemen.

Of: Hoe de inzet van moderne media en ouderwets een scoreblok vergeten tot een belachelijke maandag ochtend bespiegeling leiden.

Of iemand even tweehonderd woorden wilde typen over deze eerste overwinning van Heren 1 in dit seizoen? Nog geheel in sfeer van de wedstrijd, een vastberadenheid dat we dit gingen winnen, stemde ik toe. En dacht tijdens het terugrijden, best een eind vanuit Hengelo, aan het plaatsen van een berichtje op facebook, om me net pas te bedenken dat ik daarmee natuurlijk de angel uit dit stukje haalde. Al helemaal zonder scoreblok naast me op het buro hier…. Einduitslag al bekend, geen specifieke details te geven, dan maar wat algemeenheden:

Want, beste mensen, Heren 1 dit jaar is meer dan de afgelopen jaren een eenheid: iedereen, ja echt iedereen, heeft een zwarte broek aan. En een zwart shirt aan. Met zelfs nog een zwarte Wombats pet erboven op.  Dat straal je dan ook uit naar de tegenstander. Met onze gezamenlijke jumping jacks [waar we op een of andere manier nooit allemaal tegelijk tot 21 kunnen tellen] gooien we daar nog een schepje op. Mochten jullie een wedstrijd komen kijken dit jaar, kom dus op tijd!

Met de vers aangewaaide Thomas de Boer – wie bij de verlovingsborrel van Rick en Cara was weten wel wie – kwamen we dit jaar uit op een mooi aantal spelers 12. Dat zes ervan als pitcher kunnen optreden is natuurlijk lekker. Maar dat we in Paul onze starter hebben is ook wel duidelijk. Zo hebben we aan onze veldbezetting weinig kopzorgen – de basis opstelling staat wel bijna vast. En er lopen flink wat multifunctionele spelers rond om wijzigingen toch zonder al te veel niveauverschil te kunnen doorvoeren. Dat geeft rust.

Om van de rust in de slagvolgorde nog niet te spreken. Een zeer agressieve top drie, een hard slaand midden tot en met nummer negen. Pitchers van de tegenpartij hebben geen slagman tegenover zich die even op de automaat kan worden gepitcht. In deze eerste wedstrijd kwamen een boel van ons tot zeven plate appearances. Paul en Derwin spanden de kroon met 4 honkslagen, Friso volgend met 3. Verder had iedereen wel een of twee hits.

Het honklopen dan? Dat kon inderdaad wel wat beter. Wombats, zomerdieren als we zijn, pakten nog te weinig extra honkjes. Liepen nog niet allemaal door waar het kon. En zorgelijker – sommige ijskasten op de ruggen bleken nog wel heel gevuld te zijn. Pluspuntje, meteen in de eerste wedstrijd een squeeze bunt spelen, dat was leuk.

Het veld: zoals gezegd, daar kunnen we rouleren, als het nodig is. Geen ontzettend spectaculaire plays, al solliciteerde Joris nadrukkelijk naar een dubbelrol als softballer door een slagman-honkloper op het eerste honk uit te gooien. No diving catches, a near miss though. Geen dubbels. En met een drietal foutjes best solide. Toch wel hardop noemen: Rick die als catcher drie man op twee uitgooide, en dat waren er met een veldscheids vier geweest. Afijn. We zullen nog wel slechtere scheidses dan deze tegenkomen, dus niets geklaagd.

En met die lelijke open deur stop ik maar. Details van de wedstrijd zijn in een later stadium [Rick houdt stats bij] in te zien. Nu rest me iets anders dan: Hell yeah! Het seizoen is weer begonnen.

Friso

28 september 2012 leek een heel gewone dag te worden. Er scheen een waterig herfstzonnetje, in Den Haag werd een kabinet geformeerd en om half 7 ’s avonds moest Dames 1 van de Wombats nog tegen de Zuidvogels. Door allerlei omstandigheden waren er maar zeven speelsters uit het vaste team beschikbaar, terwijl de opkomst de rest van het seizoen zo goed was geweest.

Gelukkig hadden we oud-Wombat Janneke bereid gevonden haar handschoen nog een keer af te stoffen, had Vivian haar oud-teamgenoot Noeka meegenomen en wilde Leonie Bank uit het derde haar naam wel even eer aandoen.

Hoewel we de uitwedstrijd verrassend met één punt verschil hadden gewonnen, waren de verwachtingen dus niet zo heel hoog. De Zuigvogels stonden immers bovenaan in de competitie en staan bekend om hun indrukwekkende slagkracht en sluwe spel.

Met een ontspannen ‘niets te verliezen’-gevoel begonnen we dus aan de wedstrijd. De eerste slagvrouw sloeg een honkslag, maar sneuvelde op het tweede honk door een strakke actie van eerste honkvrouw Elles. Dat dat het begin zou zijn van grootse daden, kon ze toen nog niet bevroeden. Uiteindelijk produceerde Zuidvogels in de eerste slagbeurt vier honkslagen, maar wisten ze hier niet uit te scoren. De ploeg uit Huizen dacht toen dan er nog niets aan de hand was, maar in de gelijkmakende slagbeurt lieten de Wombats zien dat ook zij kunnen slaan. Janneke vierde haar rentree meteen met een line drive langs drie en ook Vivian en Marthe wisten de bal lekker te raken, waardoor de Wombats met 2-0 voor kwamen.

De pitcher waar Zuidvogels normaal gesproken zo op kan rekenen, gooide in de derde inning drie keer vier wijd. Daarna werd ze gewisseld voor een juniore, waar de Wombats wel raad mee wisten. In een mooie rally scoorden ze vier keer, onder meer dankzij een verwoestende driehonkslag van Sophie.

Nu weten we dat Zuidvogels al behoorlijk kunnen zeiken als ze van je aan het winnen zijn, maar we hadden nog niet zo vaak Zuidvogels meegemaakt die tegen een achterstand aankeken. Scheidsrechter Stijn moest het ontgelden. De twee coaches, die waarschijnlijk al in een slechte bui waren omdat hun moeder een boterham met jam in plaats van fruithagel in hun broodtrommeltje had gestopt, betwistten elke beslissing. Dat liet hij niet over zijn kant gaan, en toen een van deze Bokito’s weer begon te mekkeren, stuurde hij hem resoluut de wedstrijd uit.

Hierdoor waren de Zuidvogels wel voldoende opgehitst om de volgende inning eindelijk de power aan slag te laten zien die we van ze gewend waren. Ze kwamen terug tot 6-4 met een paar lange klappen. Tijd voor coach Ingrid om even een time-out te vragen. ‘We laten ze niet langszij komen,’ drukte ze haar speelsters op het hart. ‘Dat gun ik ze écht niet.’ Dankzij een mooie nul vanuit het rechtsveld van invalster Noeka en vooral door fabuleus kiepwerk van Elles op het eerste honk wisten we toch de zesde innig uit te komen. Vervolgens scoorde de razendsnelle Vivian nog eens na een stootslag, en toen was het een kwestie van drie nullen maken. De Zuidvogels waren niet van plan het op te geven.

De eerste slagvrouw raakte de bal hard, maar op het laatste moment wist pitcher Marthe met haar backhand de honkslag ongedaan te maken. Even cool als ze de hele wedstrijd was geweest gooide ze haar rustig uit op één. De volgende slagvrouw ramde de bal weg voor een tweehonkslag. De spanning was natuurlijk hoog, maar de Wombats wisten dat ze sterk waren en een puntje konden lijden. Zo ver hoefde het echter niet te komen. De tweede nul viel door een actie 4-3 en toen besloot de dame die op twee stond pas te gaan lopen. Elles streepte de bal naar Sophie, die kon haar uittikken en de overwinning was een feit.

In polonaise gingen we over het veld, het ‘Lekkerrrrr, chop chop’ schalde en de vielen elkaar in de armen. ‘Dit was de wedstrijd van mijn leven,’ straalde Elles. ‘Ik ben intens gelukkig.’  Ook Ingrid kon haar geluk niet op. ‘Geweldig gespeeld, ik juich van binnen,’ zei ze bij de nabespreking. Dat juichende gevoel is ook een dag later nog niet weg. Want winnen is leuk, maar winnen van de Zaadvogels, dat is puur geluk.

Elja