Al mijn bestuursgenoten gingen me al voor, dus hoog tijd dat ook ik mijn voorstelstukje schrijf. Het begon allemaal in september 1994 (ja, da’s echt 20 jaar geleden) op het Domplein. Als verse rechtenstudent liep ik tegen de stand van The Wombats aan. Ik had tot een paar jaar daarvoor gehonkbald bij een andere, niet nader te noemen, club uit Utrecht (inmiddels gevestigd in het pittoreske Leidse Rijn) en bij de demonstratie van The Wombats begon het weer te kriebelen. Toch heb ik me ingehouden en ben ik niet meteen lid geworden. Ik moest immers studeren, daarnaast woonde ik nog thuis en dat heen en weer gereis tussen Maarssen en de Bilt leek me niks. Een jaar later met m’n propedeuse op zak en een kamer in de binnenstad, heb ik me alsnog gemeld bij die stand op het Domplein en ben ik lid geworden. Meteen viel ik met m’n neus in de boter, aan het einde van mijn eerste seizoen kregen we nieuwe velden. Met de honkbal afdeling konden we ontsnappen uit de voetbalkantine van de omni-sportvereniging FAK en gingen we samen een eigen kantine bouwen. Ergens na de zomerstop heb ik wc’s staan sauzen en ‘t was erg gezellig. In de jaren daarna werd er in diverse samenstellingen gespeeld aan de Voordorpse dijk, getraind in de veilinghal (met looptraining van Harry via de trappen), gegeten in de Bacchant, gedronken in de Poort en geëindigd in de Kneus. Uiteraard kwam, met al deze activiteiten, van het studeren wat minder terecht en heb ik het behalen van mijn doctoraal diploma weten te rekken tot in het 2e jaar van het nieuwe millennium. Op sportief gebied wisten we met het toenmalige 2e honkbal team nog wel voor de eeuwwisseling te scoren en werden in 1999 kampioen. Wat er allemaal in de nieuwe eeuw gebeurd is, moeten jullie me maar eens in persoon vragen. Wel kan ik verklappen dat er nog een team kampioen geworden is, mijn vrouw me, naar aanleiding van een kaderuitje, mee uit heeft gevraagd en dat we 11 jaar later bezongen zijn door vele wombats op ons huwelijksfeest.
Van de Phasredactie
Even het bestuur voorstellen: Nathalie
Tja, dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik kan natuurlijk heel simpel een opsomming geven van alles wat er op mijn paspoort staat, maar daar zit niemand op te wachten. Dus dan maar een (leuke) anekdote over hoe ik bij de Wombats terecht ben gekomen
Het was een warme zomerdag, augustus 2011. Als aankomend eerstejaarsstudent Engels was ik een van de vele UITlopers dat jaar. Het was woensdagochtend en na twee dagen vol activiteiten en feesten stonden er nu serieuze dingen op het programma, met als hoogtepunt de sportmarkt bij Olympos. Afkomstig uit het gehucht Nijkerkerveen was ik in de veronderstelling dat er bij mij in de buurt nauwelijks tot geen sportverenigingen zaten, dus zocht ik mijn heil in Utrecht. Na een lange oriëntatiefase was ik tot de conclusie gekomen dat softbal toch echt wel mijn sport was. Vol enthousiasme ging ik op zoek naar iemand die mij meer kon vertellen over The Wombats. Met de belofte de gezelligste honk- en softbalvereniging voor (oud)studenten te zijn, leek mij dit de beste keus. Na een kort gesprek met een van de Wombats besloot ik me aan te melden voor de introductietraining.
In september was het dan zo ver. Op een kille woensdagavond stond ik samen met vele andere paraat om te beginnen aan mijn eerste softbaltraining bij de Wombats. Na een stevige warming-up was het tijd voor wat gooi- en vang oefeningen. Ik werd samen met twee anderen gekoppeld aan Janneke die ons alles vertelde over de Wombats. Daarna volgde de slagoefeningen en een afsluitend wedstrijdje. Na afloop was er een drankje en konden we ons bij Sanne inschrijven. Nog enigszins aarzelend heb ik het formulier mee naar huis genomen om me vervolgens drie dagen later via de site in te schrijven voor de wintertraining.
Tijdens mijn tweede seizoen ben ik gevraagd om secretaris te worden van deze mooie vereniging. Na lang wikken en wegen heb ik daar ja op gezegd en dat doe ik inmiddels al bijna anderhalf jaar met heel veel plezier. Inmiddels zit ik in mijn derde seizoen en heb ik tot op de dag van vandaag geen spijt dat ik lid ben geworden.
‘Wedstrijdverslag’ Honkbal 10 mei
Redactioneel mei
De Wombats zijn het seizoen sterk begonnen. Dames 1 is nog ongeslagen, dames 2 en 3 zijn de competitie begonnen met een overwinning, heren softbal 2 heeft Wyck vrijdag softballes gegeven, heren softbal 1 heeft al bijna door hoe ze Fons moeten laten spelen zonder dat hij al te veel schade doet, honkbal 1 staat bovenaan en honkbal 2 doet zelfs na de onverwachte promotie prima mee.
In het Phas-hoofdkwartier begon de avond met een stevige hamburger (voor het kookboek: 500g rundergehakt, twee eitjes, twee theelepels mosterd, wat paneermeel en op smaak brengen met peper en zout; grillen, niet bakken). Omdat de koekjes jammerlijk waren vergeten was de choco-mousse het einde van het eetfestijn.
Intussen genieten we van de standen, halen we als altijd van verhalen uit de oude doos, en de nieuwste ontwikkelingen in de Major League. Mike en ik blijven het fundamenteel oneens over de nieuwe regels… maar dat verhaal komt nog. Tegen het einde van de avond komt zelfs nog de vraag voorbij wat het verschil is tussen beer-league-baseball en voetbal in de Jupiler-league…. we komen er niet uit.
Hoewel Wombats van nature solitair levende dieren zijn, lijkt de geel-zwarte Westeuropese evolutie van dit buideldier daar geen last van te hebben. De sociale kalender is flink gevuld; het belooft mooie honk en softbalzomer te worden.
Even voorstellen bestuur: Rick
Nu het seizoen weer begonnen is en mijn leven weer is aangepast aan woensdagavond trainen en zondagmiddag wedstrijd wordt het ook maar weer eens tijd om mijn achterstallige voorstelstukje maar eens te schrijven.
En dan zit ik toch te denken: wat valt er nog te schrijven? Ik denk dat een groot deel van de Wombats me wel kent. Met de meeste Wombats heb ik de afgelopen jaren als speler of als invalcoach wel een honk- of softbalveld gedeeld, met veel heb ik wel een biertje gedronken (of meer dan 1), met een aantal ben ik samen op skivakantie geweest, met enkelen heb ik een oude club gemeenschappelijk en met één deel ik dagelijks het bed.
Hoe mijn leven er voor de Wombats uitzag heb ik al uitgebreid beschreven toen ik in 2010 bij de Phasredactie kwam (voor de liefhebber: het staat in de Phas van september of oktober 2010, pdf gratis bij mij op te vragen).
Dit jaar ben ik jullie penningmeester en ga erv
oor zorgen dat de financiën netjes op orde blijven. De uitdaging is dan om te voldoen aan het verzoek van een oud-voorzitter tijdens de ALV: “Kun je ervoor zorgen dat volgend jaar die cijfers gewoon helemaal kloppen?” Ik zal mijn best ervoor doen.
Verder vind ik het nu al een mooi seizoen. De teams die ik gezien heb lijken het gezellig te hebben en spelen goed. Bijna een maand na de start van de competitie hebben zijn er nog alle kansen om het lustrum dit jaar te vieren met een twee of drievoudig kampioenschap. Dat wordt pas een feest!
Rick
Een beetje gedateerde foto… maar wel een met de Wombats-pet ‘on tour’:
Dames 2… en hoe het zo kwam
Omdat we mensen tegen kwamen die zich afvroegen waar die dames in pak op woensdag toch vandaan komen hebben we een van de aanstichters van dit team gevraagd om eens op te schrijven hoe het zo gekomen is. In de woorden van Irma (en met goedkeuring van Karine):
Historisch lage getallen, kersverse nieuwe cijfers; een prachtige combinatie van lidnummers in dit nieuwe team. Een nieuw team, maar allemaal bekende Wombats-gezichten.
We zijn oerWombats die aan de basis stonden van onze vereniging, dames die zijn wakker geschud uit een iets langer dan gebruikelijke Wombatswinterslaap en enkele Wombats die altijd lid zijn gebleven en een plek zochten waar ze met plezier kunnen spelen. Allen pakten hun tenue weer uit de kast. Met de mooie constatering dat slechts één shirt tot poetsdoek was getransformeerd.
Na een half jaar van zoeken naar mailadressen, mailen, facebooken, appen, uitwisselen van lidnummers en namen en aandragen van nog meer dames die diep in hun hart The Wombats misten, is het dan zo ver. De eerste wedstrijden zijn gespeeld. En wat zijn we blij weer een bal te mogen gooien.
Het idee achter het team is om met zeer en iets minder zeer ervaren dames wedstrijden te spelen. We trainen niet als team, want volle agenda’s zijn juist de reden dat veel van ons het tenue hadden opgeborgen. We spelen onze thuiswedstrijden op woensdag, zodat we weer kunnen meedoen aan de Wombats-gezelligheid. En natuurlijk zijn we ook achter de bar te vinden bij de kantinediensten en achter de plaat voor de scheidsrechterbeurten.
We zijn er weer!
David tegen Goliath
Nadat het ongeveer precies een maand heeft kunnen bezinken het volgende verslagje van de titanen-strijd tussen HSB1 en HSB2:
Op 4 april was het dan zover, mijn allereerste (oefen)wedstrijd met HSB1. De tegenstander was, ironisch genoeg, HSB2. Ik heb de heren al regelmatig uitgedaagd en ik verwachtte een zeer gemotiveerde tegenstander in hun te mogen vinden. Ik nam aan dat ze van te voren een pep-sessie zouden beleggen om elkaar moed in te spreken en de strategie te bepalen over hoe ze mij de oren zouden gaan wassen (3 kratten bier voor degene die Fons uit gooit, 5 kratten voor een strike out, enz, enz). Dit was een unieke kans voor revanche. Ik was er zelfs een klein beetje zenuwachtig door, maar vertrouwde op m’n eigen kracht en vooral op de kracht van HSB1.
Dat het zo gemakkelijk ging worden had ik wel verwacht, maar stiekem had ik op wat meer tegenstand gehoopt. Met nul training gedurende de winter en een bijzonder matige wedstrijdvoorbereiding hebben we er alles aan gedaan om de jongens van HSB2 een kans te geven. Helaas voor hun leek het meer op Rusland tegen Oekraïne dan op Ajax tegen PEC Zwolle. Zelfs zonder onze halve Antilliaanse werper die vanwege de matige temperaturen met geen 10 paarden het veld op was te krijgen wonnen we met 2 vingers in onze neus. Uitslag: heel veel runs voor HSB1 – bijna geen runs voor HSB2
Jammer…
Fons.
Wombrero 2014
Kwart over zeven op zaterdagochtend je stalen ros optuigen om naar het honkbalveld te rijden, met maar een paar uur slaap achter de rug, omdat de avond ervoor het vrijgezellenfeest van een van je teamgenoten plaats had gevonden…Dat is moeilijk in het begin, maar eenmaal rijdend door de binnenstad met de frisse ochtendlucht die door je haren wappert, besef je je dat het misschien wel een hele mooie dag kan worden en dat dit toch is waar je al een half jaar naar toe leeft.
Dit is misschien een iets te episch begin, maar zo voelde het voor ons als toernooicommissie wel op die ochtend. Eenmaal aangekomen op het veld was het voor een paar van ons nog even lastig om op te starten (Lees: voor mij ), maar al snel werden de Wombatsvlaggen gehesen, de lunchboxen gevuld en de koffie, thee en de echte Mexicaanse wafels klaargezet. Toen ook de zon nog begon te schijnen, waren we er helemaal klaar voor: “ ¡Vamos a empezar!”
De honkbalteams druppelden langzaam binnen en al snel bleek wie de gangmakers van het toernooi zouden worden: The Saints uit Rotterdam. In hun mooie groene tenues stonden zij om 10:00 uur met z’n allen een fles tequila weg te atten, want ‘we dachten dat het een tequila-toernooi was, dus ja…vandaar’. Goed voor de sfeer, iets minder goed voor de veiligheid, dus probeerden we ze toch maar te zeggen dat ze de rest van de drank beter voor later op de dag konden bewaren.
De eerste honkbalwedstrijden werden gespeeld en het zag er naar uit dat alles van een leien dakje zou gaan verlopen. Rond het middaguur mochten ook de dames van de Wombats en Matchmakers het veld betreden om van start te gaan met het driekamp. Er werd heerlijk gespeeld en ook de Mexicaanse muziek die The Saints zelf hadden meegenomen zorgde voor extra sfeer bij het honkbalveld.
Maar aan alle mooie dagen komt een eind. Toen de zon verdwenen was en de schemering viel was het tijd voor de prijsuitreiking. Zowel bij honkbal als bij softbal ging de victorie naar de Wombats, waarvoor beide teams een geweldige, gouden Wombrero in ontvangst mochten nemen. Dames 2 en The Saints kregen een mooie fles tequila, als prijs voor hun bijdrage aan de sfeer. Maar het mooiste moment van de prijsuitreiking was toch wel het slaan van de piñata’s door de twee afgevaardigden van Quick en Matchmakers. Een hele zondag hebben wij er voor uitgetrokken om die piñata’s te maken (vooral hulde aan Daan) en hoe leuk is het dan om te zien dat de eerste piñata met één klap tegen de grond wordt gewerkt, haha. Het leverde zeker een leuk plaatje op; het knutselen was het waard.
Na de prijsuitreiking werd de kantine langzaam omgebouwd tot een echte Mexicaanse fiësta-tent en was het tijd om de dag af te sluiten met een heerlijk feest. Er werd flink gedraaid met de heupjes, vooral door de Wombatsdames en The Saints, en DJ Remco stond lekker te draaien. Ook heb ik zelf nog even achter de draaitafel mogen staan, wat ook een zeer leuke ervaring was.
Al met al was het een succesvolle, warme, gezellige en temperamentvolle dag. Iedereen die er was om te spelen, aan te moedigen, of gewoon voor de gezelligheid: “¡Gracias!”
Er zijn al heel wat foto’s voorbij gekomen en laten we hopen dat er snel nog meer opduiken!
Hasta la próxima vez!!!!
Atentamente,
El comité del torneo
Daan, Derwin, Joris en ik, Thomas
PS: voor de volgende toernooicommissie, nodig The Saints weer uit!!! Top voor de sfeer en ze kunnen ook nog een aardig potje ballen
Redactioneel
Menu:
Babi pangang
Pandang rijst
Haricots verts
Cassave kroepoek
Bitterkoekjesvla
Koffie en thee
Redactieleden komen over het algemeen iets te laat op redactievergaderingen. Vandaar dat er even paniek was in huize Janssen. Er kwam namelijk een vreemde “mevrouw” het pad oplopen en die kwam vast iets verkopen en daar zaten we natuurlijk niet op te wachten. Bij nader inzien bleek het om ons nieuwe redactielid Nathalie te gaan die ruim voor 19 uur aankwam. “Had je me niet even kunnen vertellen dat jullie een nieuw redactielid hebben?!” kreeg ik naar m’n hoofd geslingerd…
Afijn, Nathalie werd met een glaasje water aan de eettafel geparkeerd, zodat ze het gezinsleven van de familie Janssen net voor het bed ritueel kon gadeslaan. Nadat Mike z’n opwachting had gemaakt en het jonge spul met wat moeite naar boven was gedirigeerd konden we eindelijk aan eten gaan denken. Alleen Rick was nog niet gearriveerd en toen de telefoon ging dacht ik dat hij zich ging verontschuldigen over zijn late aankomst. Niets was minder waar, want in plaats van een smoesje, vroeg hij of we de Phasvergadering niet waren vergeten want hij zat met een flink feestmaal op ons te wachten! Hilariteit alom natuurlijk. Jammer Rick, maar de vergadering is toch echt bij Fons.
Dat betekende extra veel eten voor de rest en dat hebben we geweten. De koekjes die elke vergadering op tafel komen bleven onaangeroerd liggen. Nadat Rick de kliekjes van z’n eigen maaltijd had afgeleverd bij z’n schoonfamilie schoof ook hij aan bij de vergadering die al snel over alles behalve de Phas ging. MRI scanners, calamiteiten hospitalen, bedrijfshulpverleningscursussen en andere werkgerelateerde zaken passeerden de revue.
Met het nieuwe seizoen in aantocht begint het natuurlijk ook bij de redactieleden weer te kriebelen. Groot was dan ook de schok dat we met nieuwe regels gaan spelen. “Iedereen komt aan slag in onze klasse” riep Mike en de schrik sloeg me om het hart, want ik dacht dat we met peanut regels gingen spelen. Dus wisselen pas nadat iedereen geslagen heeft; als je 3 slag krijgt, krijg je een tos bal, etc. etc. Voor honkbal valt het gelukkig nogal mee, want na 3 nullen is het nog altijd wisselen. Bovendien maakt het voor heren 2 niet uit dat reserves mogen mee slaan en ongelimiteerd mogen worden gewisseld, want reserves hebben we toch niet!
Voor softbal is het echter een stuk ingrijpender vanwege het afschaffen van de molenwiek pitch in de lagere klassen. Hoe dat verder moet zullen we komend seizoen nauwlettend in de gaten blijven houden. Wellicht moeten we hier een topgastredacteur op zetten.
Veel leesplezier,
Fons.
Even voorstellen … Manon
Ik ben Manon, 23 jaar oud en het nieuwe algemeen bestuurslid van The Wombats. Dit jaar is het hoofdzakelijk mijn verantwoordelijkheid om invulling te geven aan de kantine- en scheidsrechtersdiensten. Tevens zal ik waar nodig ondersteuning bieden aan de andere bestuursleden. Een leuke uitdaging waar ik erg zin in heb!
Inmiddels ben ik begonnen aan mijn vijfde speelseizoen bij The Wombats. Ik heb de afgelopen twee jaar in Dames 1 gespeeld, waar ik het erg naar mijn zin heb. Ik ben begonnen in Dames 2 van de Wombats tijdens mijn eerste studiejaar aan de Universiteit Utrecht. In het softbalveld ben ik fanatiek en na het spelen sta ik vooraan in de rij voor een bitterbal. Mijn favoriete posities zijn korte stop en midveld en waar je mij vooral niet moet neerzetten is het derde honk.
Bij de vereniging had ik al snel de reputatie van veelvraat opgebouwd en ik ben bang dat ik daar nooit meer van af zal komen. Dat krijg je ervan als iedereen taart krijgt uitgedeeld en het blijkt dat jij het als enige al op hebt wanneer iemand vraagt: mogen we al beginnen? Voordeel van deze reputatie is wel dat je altijd alle (lekkere) restjes toegeschoven krijgt zonder dat je daar om hoeft te vragen! Ik sta tevens bekend als open boek en werd in het begin van mijn softbaltijd nogal eens een ‘wandelend vochtig viltje’ genoemd. Het komt voor mij dus goed uit dat die inmiddels niet echt meer geregistreerd worden ;).
Genoeg over mij, jullie weten nu wie je dit jaar kunt bereiken voor vragen over kantine- en scheidsrechtersdiensten. Ten slotte nog een toepasselijk fotootje!
Manon