Nadat het ongeveer precies een maand heeft kunnen bezinken het volgende verslagje van de titanen-strijd tussen HSB1 en HSB2:
Op 4 april was het dan zover, mijn allereerste (oefen)wedstrijd met HSB1. De tegenstander was, ironisch genoeg, HSB2. Ik heb de heren al regelmatig uitgedaagd en ik verwachtte een zeer gemotiveerde tegenstander in hun te mogen vinden. Ik nam aan dat ze van te voren een pep-sessie zouden beleggen om elkaar moed in te spreken en de strategie te bepalen over hoe ze mij de oren zouden gaan wassen (3 kratten bier voor degene die Fons uit gooit, 5 kratten voor een strike out, enz, enz). Dit was een unieke kans voor revanche. Ik was er zelfs een klein beetje zenuwachtig door, maar vertrouwde op m’n eigen kracht en vooral op de kracht van HSB1.
Dat het zo gemakkelijk ging worden had ik wel verwacht, maar stiekem had ik op wat meer tegenstand gehoopt. Met nul training gedurende de winter en een bijzonder matige wedstrijdvoorbereiding hebben we er alles aan gedaan om de jongens van HSB2 een kans te geven. Helaas voor hun leek het meer op Rusland tegen Oekraïne dan op Ajax tegen PEC Zwolle. Zelfs zonder onze halve Antilliaanse werper die vanwege de matige temperaturen met geen 10 paarden het veld op was te krijgen wonnen we met 2 vingers in onze neus. Uitslag: heel veel runs voor HSB1 – bijna geen runs voor HSB2
Jammer…
Fons.