Van de leden

Net als de Phas bevindt ook Honbal heren 2 zich in een diepe crisis. Zo diep zelfs dat we inclusief twee invallers niet eens meer met een minimale bezetting van 6 spelers aan een wedstrijd kunnen beginnen. Schande, schande en nog eens schande. Als je de WhatsApp groep volgt, lijken we wel een actieve club te zijn, maar schijn bedriegt. Je kunt ons met goed fatsoen ook niet meer voor “laffe ratten” uitmaken, want daarmee beledig je de ratten en krijgen we gedonder met Marianne Tieme. Hoe gaan we uit deze impasse komen; hoe krijgen we dit zootje weer op de rails? Meer sociale controle? Betere planning? Meer team activiteiten? Meer spelers? Of kunnen we ons maar beter terugtrekken uit de competitie en een eetclub vormen (net als de Phasredactie trouwens)? Wie het weet mag het zeggen; ik weet het niet meer.

Fons.

Van de leden

J: “Hey Mike, I missed your call.”

M: “Hey Jorrit, this is Mike, I need you to write you something for the Phas”.

J: “Oh ok, waarover?”

M: “Your sweetest memory van je carriere bij the Wombats”

 

Alhoewel menig Wombat zich zou kunnen verschuilen achter smoesjes als “ik ben druk”, “ik kan niet schrijven”,  “ik heb geen warme herinnering aan de Wombats” of andere drogredenen, weet ik dat als Mike belt met een opdracht, dat ik niks anders te doen heb dan hem te gehoorzamen. Niet alleen omdat hij me redt als ik weer eens een bal huizenhoog over of naast het tweede honk smijt bij een gestolen honk; maar vooral ook omdat “I owe him big time”. In dit stuk geen mooi verhaal over een gewonnen wedstrijd, een perfecte vangbal of een andere “play” die in aanmerking zou kunnen komen als mooiste herinnering, maar een verhaal over een Ierse New Yorker met twee schapen. What a sweet memory that is.

 

We schrijven een jaar of wat geleden. In een Irish pub in de binnenstad komen ergens in oktober/november een paar mensen bij elkaar om de geheime plannen van een nieuw op te richten team te bespreken. Gefrustreerd over de onmogelijke aanvangstijd en speeldag van Honkbal2, en het hoge “duiventil” gehalte dat dat team destijds had, zijn we van mening dat we iets anders moeten gaan proberen. Softballen, bij voorkeur op vrijdagavond, op dezelfde avond als de twee vlaggenschepen (dat is geen nederlands) van de vereniging HSB1 en Dames1. We waren het er snel over eens dat we een team zouden moeten worden met commitment; onderdeel van dit team zijn zou betekenen dat je er bent, bij wedstrijden, bij scheidsbeurten of kantinediensten, maar ook voor de vereniging. Twee potentiele teamleden, Rinze en ondergetekende, hadden reeds zitting genomen in het bestuur, en zij vonden dat er direct bij aanvang van het nieuwe seizoen de goede sier gemaakt moest worden; we zouden het bijna definitief verloren gewaande Wombats-toernooi weer nieuw leven in gaan blazen.

 

En zo geschiedde. Het eerste slachtoffer voor de nieuw op te richten commissie, liet zich als een mak schaapje naar de slachtbank leiden. Niels, nieuwbakken lid, hadden we wijs kunnen maken dat een Wombat de morele verplichting heeft om zich ook off the field te bewijzen, bij voorkeur in een commissie. Niels, professioneel marketinggoeroe, was natuurlijk uitermate geschikt voor de toernooi-commissie. Zijn voorwaarde; “er moet wel een teamgenoot bij”. Ok. Plan van aanpak was even simpel als doeltreffend; we voorzien Mike de hele avond van whiskey in plaats van bier, en na een drankje of vijf tackelen we hem. Nou is er maar een manier om Mike te overtuigen, en dat is met argumenten. Ze gingen er in als zoete koek, en het tweede lid van commissie was over de streep. Mike en Niels bedachten ter plekke een nieuwe voorwaarde, “we willen twee leuke dames in de commissie”. Deze voorwaarde accepteerden we lachend, aangezien we al in een eerder stadium Elja en Sophie min of meer bereid hadden gevonden om te commissie te completeren; een dreamteam.

 

In de maanden erop was er veelvuldig contact over het interne wel en wee van de commissie. Samenvattend kwam het er op neer dat het verdomde veel werk was en dat de creatieve breinen van Mike en Niels, de ideeën van Elja en Sophie niet of nauwelijks konden bijhouden. “Ze zijn knettergek, riep Niels wanhopig”. Maar wat een toernooi zou het worden. De spannende titel “Temptation Weiland”, was al briljant, maar aangezien we vanuit het bestuur vooral stuurden op hoofdlijnen en financiën, was de exacte uitvoering ook voor ons een verrassing. Op een zaterdagochtend in maart rijdt ik dan ook met een goed gevoel en met veel goede zin naar het veld. Daar aangekomen was het eerste beeld wat ik zag, er een die nooit meer van mijn netvlies zal gaan en op zeker in de top 3 van mooiste herinneringen van de Wombats zal blijven.

 

Daar stond ie. Mijn New-York-Ierse teamgenoot met een blauw boeren overall, met klompen aan zijn voeten, een kittig rood sjaaltje om zijn nek, een platte pet op zijn hoofd en een gezicht als een oorwurm. Mike. Ik zag hem denken “wtf am I doing here???”.De man met twee schapen

 

J: “Hey Mike, alles goed”

M: “Look at me, what do you think?”

J: “I think you are looking lovely, my friend”

M: “Ik wil het niet horen, moet je kijken wat ik heb moeten kopen”

Mike haalde z’n twee, bij de enige sexshop in Zeist, gekochte opblaasschapen tevoorschijn, glimlacht en zegt “Leg jij dit straks maar uit aan mijn vrouw, you owe me big time!!!” Ik weet het Mike, ik sta bij je in het krijt. Bij deze weer een stukje van mijn tegemoetkoming ingelost? Bedankt voor deze zeer leuke herinnering!

Jorrit

Van de leden

Na te zijn ontwaakt uit de bij ons allen vertrouwde diepe winterslaap, heeft een jong lid van Heren Softbal-2 de energie vergaard om te beschrijven waar heel het team nou een seizoen voor softbalt: het teamweekend aan het einde van de slagtunnel. Middels de derde persoon volgt u een team dat plezier in het spelletje heeft, maar ook buiten het spel zich van zijn beste kant laat zien.

 

In navolging van het succesvolle, sportieve en vooral ook leerzame teamuitje van Heren Softbal-2 in 2011, werd unaniem besloten om ook na de laatste wedstrijd van 2012 een teamweekend te organiseren, wederom in het altijd gezellige, goed bereikbare en pitoresque Schubbekutterveen.

Zo gedisciplineerd als Heren Softbal-2 is tijdens het seizoen, zo gedisciplineerd werd ook omgegaan met de dierbare tijd die zij allen met elkaar konden doorbrengen. Eenieder lid van het team forceerde een snipperdag voor de vrijdag bij hun werk, zodat zij keurig om 14.00 ‘s middags op het veld konden verzamelen en vertrekken, in plaats van ‘s morgens in de file richting hun normale bezigheden.

Uw schrijver is dan ook ontzettend dankbaar voor het mogen meerijden, allicht ter completie van het team: gezellig en efficiënt kozen ze ervoor om alle auto’s vol te proppen en in een kolonne van vier naar Schubbekutterveen te rijden. Collectief stoppen bij d’een of andere tankstation bracht veel gezelligheid voort en na een kopje koffie, gestimuleerd door de € 0,50 korting van het toiletbezoek, voelden we gezamenlijk aan wanneer het weer tijd was om verder te rijden.

 

Eenmaal aangekomen  onthulde zich een paradijs: daar, middenop een grasheuvel stond onze gehuurde villa, waar we meteen konden intrekken. De mannen met het diner voor die avond konden direct aan de slag voor een heerlijk driegangenmenu (ik zeg: Sushi, Bratwurst und Schpeckkuche), terwijl de rest van het gezelschap uit respect voor de koks in dezelfde ruimte de tafels klaarzette. Dat laatste duurde uiteraard niet zo lang als de voorbereiding van de sushi, dus de niet-keukenprinsen van het gezelschap zaten al bij de televisie om veel op te steken van de uitzending van het altijd leerzame Discovery Channel.

 

Eenmaal de maaltijd bereid en onder het genot van de gezondere frisdranken lieten de softballers van het goede leven hun beste tafelmanieren zien, om over de opvoeding op te scheppen. O, o. De deugnieten. Doch, van een late avond was geen sprake: ook hier laat het team zijn gedisciplineerde kant zien en ging vroeg naar bed, om de volgende ochtend fris en fruitig te beginnen met de eerste workshop: de Van Helten Bootcampsessie.

 

Om 7 uur ‘s morgens met z’n allen aan de koffie, wie had dat ooit gedacht? Gehuld in sportieve kleding, bespraken de mannen de aflevering van Discovery Channel de dag ervoor. De condities van de dame en de heren waren opeens die van topsporters, daar de gebruikelijke promillagegehaltes dit weekend ontbraken. Eerst aarzelden sommigen van de spelers met het toezeggen van hun deelname, daar zij bekend zijn met de lading die de term ‘bootcamp’ met zich meebrengt. Dat is echter geen reden geweest om niet deel te nemen en keurig volgde iedereen de conditietrainingsaanwijzingen van dhr. Van Helten.

 

Voor die middag stond oorspronkelijk een excursie naar het plaatselijke Italiaanse museum gepland, om (onder andere) replica’s van de Venus van Milo en de David van Michelangelo te zien. Dit cultureel verantwoorde deel van het teamweekend viel helaas in duigen, daar de toegangskaarten naar dit museum verdwenen waren (en de vraag is nog steeds: wie heeft deze kaarten voor meerdere bezoeken opgemaakt???) . Er was overigens meer behoefte aan het voortzetten van de sportieve lijn, die zijn richting te danken heeft aan eerdergenoemde Van Helten Bootcampsessies. De heren brainstormden over de opvulling van de leemte, maar al gauw bleek het team gelijkgezind: de voor de zondagochtend geplande Wombats-2 Whiffleball Workshop werd naar de zaterdagmiddag gehaald. Zo enthousiast als het team was, zo ook probeerden de werpers uit het team de meest eigenaardige effectballen te gooien.

Untitled1

Ook voor de zaterdagavond werd een fantastische maaltijd bereid – de mannen en dame veranderden zowaar in deugnieten door een wilde barbecue ervan te maken!

Na het feest met de barbecuesauzen werd het tijd voor de evaluatie van het afgelopen seizoen. Iedereen had eigenlijk alleen maar positieve kritiek op elkaar.

 

Wel is het zo dat de heren en dame na de effectieve teamseizoensevaluatie vroeg naar bed gingen: de whiffleballworkshop viel zodanig in smaak, dat ook op de vroege zondagochtend iedereen van het team weer van de partij wilde zijn.

 

Helaas komt aan alles een einde. Na een heerlijk, ontspannend en keurig weekend namen de mannen afscheid, om in een diepe winterslaap te raken…

Van de leden

Janneke, wil je een stukje voor de Phas schrijven nu je een keer niet in het gips zit?
Heb ik twee keer na de wintersport weken ’vrij’ en dus alle tijd om te schrijven over de wintersport vragen ze niets. Heb ik een keer niets gebroken vragen ze of ik een stukje wil schrijven?!? Het is dus inmiddels bijzonder dat ik heel thuis kom… juist ja.
Vrijdag 1 februari 2013, de auto van Boek is volgeladen en klaar voor vertrek. Jet heeft zich verslapen en Cara is de grens zo ongeveer al over… de Wombats wintersport 2013 is begonnen!

P1020901 Na een reis van zo’n 10 uur komen de we aan bij het Formule 1 hotel waar Rick en Cara al op ons zitten te wachten. Na een paar uur voegen ook Jet, Ingrid en Sophie zich bij ons en kunnen we aan hét boodschappenlijstje gaan beginnen. Nou ja lijstje, een zorgvuldig systeem van verschillende briefjes met producten die ongeveer bij elkaar in de buurt staan zodat we de volgende ochtend zo efficiënt mogelijk de boodschappen kunnen inslaan en zo snel mogelijk die berg op kunnen scheuren!

P1020887

 

Eenmaal in het appartement kan de sneeuwpret beginnen. De pistekaarten zijn inmiddels uitgebreid bestudeerd en de eerst plannen voor de volgende dag zijn gemaakt. Maar bij het gebrek aan WIFI geen internet om naar de weersvoorspelling te kijken. Na wat heen en weer sms-en met haar moeder heeft Dorien een weervrouw geregeld die ons voorziet van de weersverwachting van de volgende dag. (iets dat daarna elke avond werd herhaald)

P1020900

De eerste dagen vliegen voorbij, de eerste rode en zwarte pistes zijn getackeld en de eerste valpartijen een feit. Het is erg gezellig, maar ’s avonds wordt er toch besproken hoe het nog beter/leuker/gaver/gezelliger kan… Hier is het dat Club Jet zijn intrede doet.

 

Club Jet staat voor de Wombats Wintersport 2014 en die gaat anders zijn dan voorgaande jaren. Hieronder een kleine greep uit het door Sophie ijverig bijgehouden rode boekje met dingen die anders gaan volgend jaar.

  • Volgende jaar gaat zo ongeveer de halve vereniging mee (of ze willen of niet)
  • We gaan met de nachttrein naar Zermat, Oostenrijk
  • We boeken al in augustus nadat we bij een BBQ bij Jet hebben besloten waar we heen gaan.
  • Of we kopen met alle Wombats samen een chalet aan de piste
  • Dorien krijgt een nieuwe jas
  • Rick een gele broek.
  • Een piste tot aan de bar, maar geen sneeuw op de weg naar boven.
  • We gaan in maart zodat het niet zo koud is
  • Iedereen neemt snowboardles

P1020905

Het kan Club Jet natuurlijk ook niet ontbreken aan de volgende zaken:

  • Een EHBO-post (Rick zorgt voor de röntgenapparatuur)
  • Cara doet de financiën en marketing
  • Ingrid en Jet doen de catering
  • Ik regel de kinderopvang (als ik niet in het gips zit)
  • Ingrid regelt de post
  • Aan en afvoer boodschappen worden door Jet geregeld
  • De weg sneeuwvrij houden regelt Boek
  • Barbara zorgt voor slede honden voor vervoer naar dat ene gezellige tentje op de piste
  • Geert en Martijn van Heezik zorgen voor sneeuwschuiver (die Boek bestuurt) en pistenbully’s (waar Geert weer blij van wordt)
  • Piet regelt de juridische rompslomp
  • Irma doet iets met ….. accountant (hier kon ik Sophie’s handschrift echt niet ontcijferen!)
  • Dorien en Sarah regelen de website en plaatsen elke week een nieuwe promovide

P1020903

 

Niet alle brijante ideeën zijn in het rode boekje beland dus deze knappe koppen moeten maar eens bij elkaar gaan komen om dit plan wat verder uit te werken. Zodat de Wombats Wintersport 2014 onvergetelijk zal zijn. Net zoals dit jaar natuurlijk!

Van de leden

Na eerdere succesvolle edities van een Sintviering van dames twee
Deed ook dit jaar bijna het hele team mee
Overlegd werd er via facebook
En Irma zorgde voor de snoep en koek
Drie cadeaus in plaats van lootjes met gedichten,
Bij Marieke zouden we de feestelijkheden verrichten.
Presentjes werden uit de kast, de stad of zelfs Hong Kong gehaald,
Waarbij maximaal 15 euro werd betaald
Avonden vol spanning gingen voorbij,
Langzaam kwam het heerlijk avondje dichterbij
Drie kwartier na aanvangstijd waren we bijna compleet.

 

Alleen Yvonne miste nog, de rest zat gereed,
Net toen we ons zorgen begonnen te maken
Moesten we bukken zodat de pepernoten ons niet raken
Een hele hand werd er naar binnen gegooid,
Een piet kwam binnen en er werd flink gestrooid.
Het gedicht dat tevoorschijn kwam zorgde voor nog meer consternatie
Want deze piet en dichten, was in het verleden vaak een pijnlijke combinatie
Alhoewel ieder teamlid uitgebreid voorbij is gekomen,
Deden de woorden alleen tranen van plezier stromen.

 

Na de verrassing werd met dobbelen begonnen,
Irma had veel leuke opdrachten verzonnen
Bij twee, vier of zes ging er iets gebeuren,
Soms was dit positief, soms moest je het betreuren
Zo stond er: “Iedereen geeft een cadeau aan jou”
Of opeens pakte iemand dat ene cadeau af wat je graag wou
Na een half uur was de 1e ronde klaar
Voor sommigen was hierdoor een cadeau definitief voor haar
Na afloop van ronde 2 waren er dames met bergen cadeaus
Maar ook met alleen een barbie-doos

Na een levendige ruilhandel was iedereen tevree,
En nam iets van zijn smaak naar huis mee
Een geslaagd avondje was het zeker en vast
Hopelijk, ben ik, ook als ex-wombat, volgend jaar weer te gast!

 

Susanne

Van de leden, Wombats uit of thuis, altijd lastig

Eind september was het weer tijd voor het toernooi in Enschede. Na vele enthousiaste verhalen over dronken wombats in blokhutten op de campus was ik erg benieuwd en blij dat we het toernooi dit jaar in het teamuitje hadden opgenomen. Dit beloofde veel goeds….

 

Lafjes

Toen de aanmeldingen uiteindelijk binnen waren bleek het aantal deelnemende leden tegen te vallen en de enige man, Janko, trok zich zelfs lafjes in de week van het toernooi terug. Met een team van ongeveer 14 strijdbare dames stonden we klaar op zaterdagochtend om een paar Duitse teams in de pan te hakken. Helaas ging dit allemaal niet zo voorspoedig als we hoopten. Het weer was gelukkig beter dan onze softbalkunsten. Toen bleek dat we alleen van een dronken studententeam konden winnen hebben we onze charmes in de strijd gegooid. Dit was succesvoller. Door afleidingstechnieken toe te passen op de eerste honkman konden we nog wat nullen voorkomen maar tegen home-run-slaande mannen waren we toch echt niet opgewassen.

 

Geen blokhut

Tijdens het opzetten van de tenten drong het besef langzaam door dat we eind september gingen kamperen en dat het dan (vooral ’s nachts) nogal koud kan zijn…. Een blokhut was achteraf best fijn geweest! Vooral omdat de feeststemming na het lekkere Mexicaanse buffet een beetje inzakte. Veel toernooideelnemers gingen naar huis of in hun warme blokhutten meegebrachte sterke drank atten terwijl wij in de kroeg achterbleven. Een rondje over de campus was verfrissend maar bracht ook niet veel vermaak, gelukkig was bij terugkomst in het café de feestvreugde alweer wat meer aanwezig. Laat op de avond kwam het feestje los en werden de teams flink gemixt. De voetjes gingen heftig van de vloer! De charme en het ritmegevoel van de aanwezige honkballers viel tegen (waar zijn toch die wombats als je ze nodig hebt?!?) maar gezellig werd het! Dat bewezen ook de brakke hoofden de volgende dag bij de ontbijttafel. Er moest weer vroeg gespeeld worden en dat hakte erin!

 

Gouden knuppel

Dat we de gouden knuppel voor beste damesteam in de wacht sleepten maakte het katerleed weer goed waardoor we terugkijken op een geslaagd en heel gezellig toernooi. Volgend jaar moeten we zeker weer met meer Wombats richting het Oosten!

Susanne