Vrijdag 31 augustus was het weer zo ver, het legendarische HSB 2 mocht na een zomerstop van bijna 8 weken weer de wei in. Zoals het een goed coach betaamt heb ik eenieder met een persoonlijk trainingsschema op vakantie gestuurd zodat we weer fit aan de tweede seizoenshelft konden beginnen. Echter wat schetste mijn verbazing toen ik vrijdagavond het veld betrad; ik zag veel gezonde zongebronsde koppies, maar vooral ook te veel overtollig lichaamsvet! De vele biertjes op het terras, bbq-orgies en gebrek aan lichaamsbeweging hadden hun uitwerking niet gemist!
Hevig geïrriteerd en vooral ook teleurgesteld in het gebrek aan professionaliteit nam ik plaats in de dugout om alvast mijn donderspeech voor na de kansloze nederlaag voor te bereiden. De warming-up bood ook al geen verlichting want het achterstallige onderhoud bij deze en gene liet zich overduidelijk blijken in gebrek aan oog-hand-coördinatie, startsnelheid (of snelheid an sich) en spelinzicht. Tegen beter weten in stelde ik met mede-coach Liselotte een opstelling en slagvolgorde op en kroop maar weer gedesillusioneerd terug in mijn dugout.
Onder de bezielende leiding van Marnix ving de wedstrijd Wombats 2 – Harriers aan en jawel, één van de grootste dissonanten van de afgelopen zomer, onze pitcher, had wel erg grote opstartproblemen. Zelfs nadat Marnix zijn slagzone eigenlijk een dag te vroeg aanpaste tot die van de Wombats EO familiedag was het voor de pitcher erg moeilijk om überhaupt slag te gooien. Maar de eerste ballen werden in het veld verbazingwekkend goed en strak verwerkt en voor ik het wist waren we aan slag.
7 slagmensen later stonden we 4-0 voor en konden we weer de veldposities innemen. Enigszins hoopvol gestemd kroop ik iets verder naar voren om te kijken wat er verder zou gebeuren. Maar na de eerste 6 pitches van onze pitcher liet ik me weer snel terugzakken in mijn negeermodus. Maar ineens zowaar een dubbelspel en we waren weer aan slag! En hoe!!! Iedereen kwam aan slag, ballen vlogen naar het buitenveld, hoog, laag en vooral ook niet op de poppetjes, we liepen zo uit naar 10-0!
In de volgende innings verwerkte het veld de ballen fantastisch, dubbelspellen, vangballen, een fantastische korte stop en zelfs de pitcher krikte zich op aan het niveau van het veld! Het werd zelfs 20-0 en de catcher begon al over een cleansheet! Toen hij echter tot de orde werd geroepen door onz Amerikaanse held dat dit in baseball toch echt een shutout heet, besloot de meespelende dame bij onze tegenstander het eerste punt te maken. Uiteindelijk kwam er zo een eindstand van 21-2 op het bord te staan. I was flabbergasted!!!
Gejuich klonk op uit de dugout, high fives all over the place, de tegenstanders snapten niet dat wij na de close uitwedstrijd in Zeewolde zo voor de dag konden komen, toeschouwers kwamen naar ons toe dat we nog nooit zo goed gespeeld hadden, zelfs onze scheidsrechter was onder de indruk. Softball zoals het bedoeld was te spelen, we waren een sierraad voor de kelder van het amateursoftball!
Nog steeds overdonderd moest ik het even over me heen laten komen. Een logische redenatie zette me echter weer op aarde: de rol van de coach maar vooral ook van het hebben van conditie is gewoon overrated in het softball. Te hoge cholesterol, lichte vormen van obesitas, corpulentie en een te hoog drankgebruik worden simpelweg verdrongen door inzicht, routine en het vooruitzicht een lekker avondje te ballen met de boys!
Niels van de Ven
Coach HSB2