Om de redactie scherp te houden, om de Phas iets minder ‘inside baseball’ te maken, en omdat het gezellig is willen we dit jaar iedere maand een gastredactielid laten aanschuiven bij de redactievergadering. In ruil voor een goede maaltijd met toetje en koffie met koekjes wordt van je gevraagd dat je meedenkt over de inhoud van de Phas en om een gastredactioneel te schrijven (met grote artistieke vrijheid uiteraard). Het schema is nog niet voor het hele jaar vol dus geinteresseerden kunnen zich melden via phasredactie@gmail.com.
De eerste ervaring hiermee was zeker goed te noemen. Hieronder het gastredactioneel van de scheidend voorzitter: Martijn Franken.
Goedendag,
Mij werd onlangs gevraagd om als gastredactielid aan te schuiven bij de redactievergadering van de Phas. Nou lees ik de stukjes altijd met grote interesse, vooral de inleiding die over de culinaire al dan niet hoogstandjes gaat. Mijn verwachting werd dan ook overtroffen toen Mike een Couscous met kip, koriander en zure room met een heerlijk pilsener ons voorschotelde. Daarna kon de redactievergadering beginnen. Al snel had ik het gevoel in de DeLorean van Marty McFly (of eigenlijk die van Emmett Brown) te zijn gestapt en sneller dan 88 mijl per uur te hebben gereden. Ik was 20 jaar teruggegaan in de tijd en zat met honkballers van de Eindhovense Studenten Honk- en softbalvereniging THE Studs aan tafel. Anekdotes over het Squeeze toernooi, Tsjechische appeltjes plukken en het noemen van spelers uit het verre verleden, maar vooral wat ze nu doen, maakten plaats voor de realiteit van nu, wat wordt voor de Phas geschreven. Dit tot grote blijdschap van een klein deel van de redactie welke het gehele gesprek zeer apathisch voor zich uit zaten te staren, aangezien zij dat stuk van hun algemene ontwikkeling als studentenhonk- en of softballer bij The Studs helaas hebben moeten ontberen.
De vraag die telkens weer de kop opstak was: “Wie kunnen we strikken voor het schrijven van een stukje, hoe kunnen we die het beste overhalen en waar zou het over moeten gaan?” En voordat er een besluit genomen was, schoot Fons al in de actie om leden telefonisch te stalken. Voicemails werden volledig volgesproken met onsamenhangende vragen, waarbij de rode draad ver te zoeken was. Terug naar mijn redactioneel, wat traditiegetrouw natuurlijk ook een daadwerkelijk onderwerp moet hebben, en hopelijk ook nog ergens over gaat:
De Phas!!! Hoe moet het nu verder met de Phas. Blijft het een clubje oude mannen die, onder het genot van copieuze maaltijden en na afloop achteroverhangend met een cigaar en cognac (XO!) bij de koffie, kortstondig hun schrijverstalenten tentoonspreiden? Worden alle social media ingezet om de leden te bereiken? Willen we weer een papieren Phas (al was het alleen maar om de “discussie” na het vorige redactioneel niet voor niets te laten zijn)? En wat is nou de zin van het Wombatsleven? Antwoorden op al deze gewichtige vragen zijn er tijdens de redactievergadering niet gekomen. Wel is mij eindelijk de achterliggende informatie duidelijk geworden waarom de papieren Phas naar het graf is gedragen. Niet de kosten, niet al het DTP-werk, maar het ophouden van de mogelijkheden om gratis de Phas via de bedrijfspost van 2 van de Wombats mee te laten sturen schijnt een cruciaal moment te zijn geweest. En het ontbreken van professionele krantenjongens met een crossfiets was net het zetje wat er nodig was om uit de duistere tijden van de middeleeuwen te stappen en het pad van de nieuwe vorm van communicatie in te slaan. En natuurlijk het besef dat het op deze manier veel makkelijker kan……
Dit lost het probleem van weinig content om de Phas te vullen niet op. Vandaar mijn smeekbede aan alle leden om al jouw spannende, al dan niet honk- en softbal gerelateerde, verhalen over de Wombats te delen met je Wombats-vriendjes en -vriendinnetjes via de Ph(acebook)as.
Graag sluit ik af met de mededeling dat bovenstaande geheel uit name van mijzelf als lid van de vereniging is geschreven en niet in de rol van scheidend voorzitter, of als vast redactielid van de Phas. Verhalen zijn gebaseerd op overleveringen en zullen her en der aangedikt danwel opgeleukt zijn per doorgeving en hopelijk nog ergens raakvlakken hebben met de realiteit. Help de redactie met inspirerende verhalen, zodat Fons zijn stalkende gedrag kan staken.
Alvast dank!!!
Dat is misschien niet allemaal waar. Ik ben mijn grootste hobby vergeten. Dat is natuurlijk softbal! Mijn softbalcarrière is begonnen bij de Wyck Lions als pupil van acht jaar. Maar omdat ik bang was voor de bal ben ik gedegradeerd naar de peanuts. Daar is mijn angst er goed uitgeramd. Ik was niet meer van het veld te slaan. Ik mocht weer terug naar de pupillen en ben daarna ook nog aspirant en junior geweest.
